با یک دو دوتا چهارتای ساده می‌توان به این نتیجه رسید که سهم آینده‌سازان این مملکت باید از هر قشر دیگری بیشتر باشد، اما در واقعیت این مهم، هیچ معنایی برای مسئولان تصمیم‌گیرنده ندارد. آن‌ها که فرزندان ما را تربیت می‌کنند و آینده کشور را می‌سازند همواره ته صف هستند، آنقدر ته که هیچ چیز دستشان را نمی‌گیرد. بدتر اینکه از تمام انتقاداتی که دارند، تنها اندک صدایی آهسته شاید به گوش برخی برسد، البته شاید هم نه.

خلف وعده مسئولان

هنوز از یاد‌ها نرفته‌است که مهرماه سال گذشته رضا مراد صحرایی، وزیر آموزش و پرورش وعده واریز رفاهیات به حساب معلمان را داد، اما محقق نشد. پس از آن آقای وزیر در آیین انعقاد تفاهمنامه همکاری بین وزارت آموزش و پرورش و وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفت: «تعاونی‌های فرهنگیان را فعال خواهیم کرد و در همین راستا نیز به دنبال یک سازمان رفاهی برای معلمان خواهیم بود. فعال‌شدن تعاونی‌های دانش‌آموزی نیز توسط معاونت پرورشی دنبال می‌شود.» در نهایت اسفندماه سال گذشته و برای بار دیگر علی فرهادی، سخنگوی وزارت آموزش و پرورش به «جوان» گفت که رفاهیات معلمان در بودجه ۱۴۰۳ پیش‌بینی شده و قرار است در سال آینده مزایای جانبی، شامل حال فرهنگیان شود، اما تاکنون این نیز محقق نشده است. به همین دلیل معلمان نه تنها از نداشتن رفاهیات بلکه از خلف وعده مسئولان آموزش و پرورش رنجید‌ه‌اند.

برخی از معلمان از تبعیض آشکاری که میان آن‌ها و سایر کارمندان دولت است، گلایه دارند. آن‌ها می‌گویند در حالی که کارمندان بسیاری از ارگان‌های دولتی در بسیاری از مناسبت‌های مذهبی و اعیاد از کمک هزینه‌های معیشتی نقدی و غیرنقدی برخوردار می‌شوند، اما هیچ‌کدام از این کمک‌هزینه‌ها شامل حال فرهنگیان نشده و به جز مبالغ جزئی که طی دو سال اخیر تحت عنوان هدیه روز معلم به حساب آن‌ها واریز شده، هیچ رفاهیات دیگری نداشته‌اند. برخی دیگر هم که سرپرست خانواده هستند و حقوقشان کفاف زندگی‌شان را نمی‌دهد از شرمندگی خود پیش زن و بچه‌شان سخن به میان می‌آورند و می‌گویند اگر قرار نبود پولی به حسابشان پرداخت شود پس چرا سخنگوی وزارت آموزش و پرورش وعده آن را داد و آن‌ها را چشم‌انتظار گذاشته است.

یکی از معلمان که از نداشتن رفاهیات گلایه دارد به «جوان» می‌گوید: «تن‌ها راه این است که مسئولان تصمیم گیرند خودشان را جای ما بگذارند، آن وقت می‌بینند که این وضعیت معیشتی و زندگی سخت، نباید برای پرداخت رفاهیات امروز و فردا کنند. آن‌ها باید به این سؤال واضح و شفاف پاسخ دهند که معلمان با کارمندان دولت چه فرقی دارند که هنوز رفاهیات به آن‌ها تعلق نگرفته است؟»

معلم دیگری نیز با اشاره به مشکلات اقتصادی موجود اینگونه درخواستش را مطرح می‌کند: «درک روز‌های سختی که معلمان پشت سر می‌گذارند سخت نیست، کمتر کسی است که نداند مشکلات اقتصادی زندگی همه اقشار ضعیف و متوسط جامعه را تحت‌تأثیر قرار داده‌است. معلمان هم از این قاعده مستثنی نبوده و نیستند. وقتی یک مناسبتی برسد این قشر شرمنده خانواده‌هایشان می‌شوند.»

یکی دیگر از معلمان نیز در این رابطه اظهار می‌دارد: «اینبار هم پرداخت رفاهیات به معلمان دروغ بود، عید فطر آمد و کمک هزینه رفاهیات به معلمان پرداخت نشد، اما سؤال ما از مسئولان این است که اگر رفاهیات برای معلمان نیست، چطور برای خودتان هست؟!» او ادامه می‌دهد: «مدت‌هاست که مسئولان آموزش و پرورش، امید ما را ناامید کرده‌اند، تا زمانی که وزارت آموزش‌وپرورش به این رویه ادامه دهد، نه معلمان روی خوش زندگی را خواهند دید و نه کشور به سمت توسعه خواهد رفت، پس تا دیرتر از این نشده، باید به حال آن فکری شود.»

در حال مذاکره هستیم!

حال عمده معلمان یک سؤال مشترک دارند اینکه چرا رفاهیات به حسابشان واریز نشده‌است؟ در این رابطه علی فرهادی، سخنگوی وزارت آموزش و پرورش به «جوان» می‌گوید: «تقاضای ما از سازمان برنامه و بودجه این بوده که معلمان نیز مانند سایر کارمندان دولت رفاهی بگیرند، این سازمان اعلام کرده آن بخشنامه‌ای که سال گذشته برای رفاهیا‌ت بوده امسال لغو شده، بنابراین این مسئله در دستور کار ماست و برای آن در حال مذاکره‌هستیم.» این یعنی باز هم انتظار، انتظار برای حقی که قانونی است، اما مشخص نیست چه زمانی معلمان می‌توانند از این حق قانونی خودشان استفاده کنند. آن‌ها باید همانند سابق چشم انتظار مسئولان بمانند تا شاید پس از نامه‌نگاری‌ها، برگزاری جلسات، ارسال بخشنامه و لغو آن و... بالاخره تصمیم به واریز رفاهیات به حسابشان گرفته‌شود و مشخص نیست آن روز، چه روزی است.